Życie jak rzeka
Człowiek jak rzeka z kropli poczęty
czystym trysnął strumieniem
mglą delikatnie kwiaty zraszając
spływa po górskich zboczach
żądny jak młokos wielkiej przygody
wartkim nurtem rwie się do miłości
topiąc tajemnice w duszy głębinie
na brzeg wyrzucone stare kalosze
śnięta ryba co miała być złotą
trzech życzeń nie spełniła
w ślepym gniewie z piana na ustach
niszczysz worki z piaskiem rozsądku
Życie w pospiechu budując zapory
ujarzmia w karby buntownicze myśli
barki wspomnień w pokorze unosząc
płyniesz w spokojnej zadumie
wzrokiem zamglonym tęsknotą
cierpliwie wypatrujesz oceanu
Znowu te ogonki Wers jedenasty pian(a) plus ogonek
autor
Donna
Dodano: 2015-03-25 14:17:30
Ten wiersz przeczytano 1035 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (35)
Zycie jak seksunda pozdrawiam
Wszyscy dzisiaj się spieszą. Może dlatego, że życie
tak szybko ucieka? Pozdrawiam cieplutko:)
Piękny melancholijny wiersz. Pozdrawiam.
Barki wspomnień w pokorze unosząc-Melancholijnie i
życiowo.Ładnie,pozdrawiam :)
życie jak rzeka szybko ucieka