życie z kamienia

ach, wietrze, ukołysz
myśli zmęczone dniem
i słońcem pustynnym

sens tej wędrówki
całkowicie
wyrwał się z kontekstu

zgubiwszy drogę szukam
po omacku
dotykam ścian myśli
wbijam gwoździe zwątpienia
snuję nić wiary
zawieszam obrazy
na spróchniałych fundamentach
zgaszonych oczu
ściskam w dłoni
niewypowiedziane słowa
przyklejam na twarz
groteskowy uśmiech
i choć grymas bólu
przebija duszę

trwam jak zimny
nieczuły posąg
setną już epokę

autor

legenda_wysniona

Dodano: 2005-09-10 02:27:59

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie