*** /Rozwiązał supły/

Rozwiązał supły swego zmiłowania,
przepadła raz, a pod kufajką
jej płeć zaklęta, odór biesa, wódki,
w błoto znowu rzucona, i już
nie powstała... Biegnie

bukową aortą niczym krew
zatruta, ścieżkami taboru w znoju
przepasana i mchem przybrana
tułaczym, i strachem przed nie żyć...
Na odległych wzgórzach

nie utonie w rzezi wdowa brzemienna,
dojść tylko z pociechą do miasta,
co łzę rozszczepi na dwa mórz bieguny,
tam może kuzyn przechować zlituje,
i Bóg... Koleinami - dzieci mieć

nie będzie, na tle modrych okien
powiesi swój witraż, z jej ciała
spreparowany i eksperymentów -
powłóczy losem w przeczuwaniu
śmierci... Wydarli jej niemowlę

z kleszczy niepojęcia,
główkę o bruk rozbili na oczach, w żal
których nawet spojrzeć nie umiem,
ani zadać pytania, jak przeżyła
chwilę od szoku do gazu... Róża,

Papusza, Irka, Helena i Rutka...
płyną - ledwo zapamiętane -
kanałem historii,
w zmurszałych koronkach
bezsensownej hańby.

Ściekiem życia wyhaftowane
mundurki ich wojny.

autor

Wanda Kosma

Napisany: 2015-04-14 Dodano: 2015-04-14 17:48:41

Ten wiersz przeczytano 2275 razy

Oddanych głosów: 63

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie