*** /uczyniłam cię jednym z...

O wow.
Taka międzyplanetarna wyprawa.
A skąd wiadomo, że Pana Jezusa tam nie było ?

Ten wiersz przypomniał mi przemowę lisa do Małego
Księcia.
„Jesteś dla mnie tylko małym chłopcem, podobnym do stu
tysięcy małych chłopców.
Nie potrzebuję ciebie. I ty mnie nie potrzebujesz.
Jestem dla ciebie tylko lisem, podobnym do stu tysięcy
innych lisów.
Lecz jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem
potrzebować.
Będziesz dla mnie jedyny na świecie. I ja będę dla
ciebie jedyny na świecie”.
Skoro udało Ci się Wando oswoić wilki, to na pewno
oswoisz także kogoś, kto jest dla Ciebie Jedyny.
A na planecie o której wspominasz nie będzie
myśliwych, lecz bez wątpienia będą na niej kury:)
Wybacz, że w tym komentarzu pomijam inne, liczne
walory Twojego genialnego wiersza.
Ściskam Cię Wando ciepło i serdecznie:)

Miedzy wiara a rozumem moze byc tylko kontemplacja o
prawdzie,
Jak milo, ze znów jesteś Wando
Pozdrawiam

Obecność, czułość, dobry seks i kawa...czegóż chcieć
więcej do spełnienia...
Pozdrawiam :)

Z uznaniem,
pozdrawiam serdecznie:)

Witaj Wandziu, pięknie i refleksyjnie, z uznaniem
pozdrawiam ciepło i ślę serdeczności.

Cudownie...

Znakomity Wiersz!!!
Miło Cię widzieć Wando :)

"synonimy" życia, miało być :)

termos-filiżanki...

Tak w wielkim skrócie;
dla mnie jest to książka życia: -takiego, jakim
chcielibyśmy, żeby było...
- i tego... po życiu

ze wspaniałym epilogiem, w którym
termos filiżanki Rosenthala, to swego rodzaju
synonimy-rekwizyty, spełniające również rolę
"otwieracza oczu"...

Zabierasz na planetę, która istnieje w naszych
umysłach.
Jest ucieczką i poszukiwaniem bliskości i czułości.
Gdzieś w głębi rodzi się strach przed zaczynaniem
wszystkiego od nowa, a filiżanki Rosenthala jeszcze
bardziej podkreślają tęsknotę za tym, co
sentymentalne.
Pięknie dotykasz wierszem.
Dobrze znów Cię czytać...
Pozdrawiam :)

Pisanie jest dlatego takie piękne.
Jest jak lepienie bohatera z fragmentów naszych marzeń
o tym, jaka powinna być miłość, przyjaźń, relacje w
ogóle. Pisanie jest pielęgnowaniem naszych tęsknot za
człowiekiem - nie idealnym, ale osobowością na naszą
miarę, bez Platonów i Jezusów. Nie takich, których nie
ma lub stają się męczennikami, ale takimi, którzy
odpowiadają naszej wrażliwości. Pisząc, kreując
bohaterów, pokazujemy kim jesteśmy i kogo
potrzebujemy dla naszej liryki...
dla naszej planety


Świetny wiersz.

Pieony wiersz, klimatyczny i refleksyjny. Z podziwem
czytałam :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Witaj Wando :) U Ciebie jak zawsze nietuzinkowo i
refleksyjnie do wielokrotnych powrotów...Pozdrawiam
ciepło :)