419. Czas pożegnań

Zrudziałe złoto nastraja melancholijnie, co świetnie
oddałaś
wersami tego poruszającego wiersza.
Pozdrawiam ciepłojesiennie

Bardzo ładny wiersz:)
Pozdrawiam serdecznie

Tomaszu
to szara jesień mnie tak nastraja
wybacz;)
do pozdrowień dorzucę kleju
co by nie wyszła z pod niego
maskarada:)

Moja mowa bedzie krotka,
przestan wstawic smuteczki
do bejowego ogrodka
bo siem rozklejam:))

Regiel
Sprawiles mi ogromna przyjemność swoim cieplym
komentarzem serdecznie dziekuje za slowa ktore unosza
Pozdrawiam calym sercem

Beano
Twoja poezja jest tak subtelna jak nić Babiego Lata,
lub lot dmuchawca w przyjaznym wietrze.
Kocham takie wiersze.

Halinko
Wzruszyl mnie twoj komentarz
Bardzo dziękuję
Serdeczności dla ciebie :)

Witaj Beatko!
Każdą wolną chwilę przeznaczam na czytanie Twoich
wierszy.
Jest w nich wrażliwość,zmysłowość, subtelność.
Mozaikowa jesień w złotej ramie.. Piękne.
Serdecznie Cię pozdrawiam i życzę udanego tygodnia.
Halina

Nelko
bardzo dziękuję za poczytanie
serdeczności
:)

Kosecki
miło, że znów jesteś
pozdrawiam:)

Andreasie
bardzo mi miło
pozdrawiam:)

Norbercie,
ślicznie dziękuję za rymowany komentarz,
serdeczności odsyłam
:)

Lato zniknęło, jesień nastała,
którą tak pięknie w smutek ubrałaś.

Serdecznie pozdrawiam życząc miłego wieczoru :)

Wczytałem się i wczułem.Śliczny jesienny smuteczek.

Bardzo pięknie zawieszony w myślach wiersz.. każdy ma
swoje przemyślenia na ten temat.. twoje są mi
bliskie.. Pozdrawiam