‘’ Dzieci z...

Już pierwsza biała kropka na niebie zaświtała
Już wiatr nocny się zerwał wraz z burzą
Zimno otuliło całe miasto i ludzi
Nawet w latarni zgasł promień
Zerknąć gdzieniegdzie widać chowających się szarych ludzi
W kościołach znów tysiące oddechów choć noc już dojrzała

A my dzieci z dworca
Co szarości goryczy doznaliśmy
Bez mamy i taty drogą wiedziemy nierówną
Czasem jedno z nas zamarżnie
To więc dwoje ma już cieplej po nogach
Chlebem nie raz zapachnie
Ale to u sąsiada…

Na dworcu znów zerwał się sztorm
Ludzie ukradkiem znikają
W zakamarkach uliczek gdzie niegdzie jeszcze szepty słyszane
A u nas…
U nas wciąż cicho
Janek zapalił ostatni świecy knot
Zgasł jak z bicza trzasną
Nie mamy nawet na tyle gazet by móc rozpalić ogień
Śpimy w szarych prześcieradłach ale to jest już wygoda
Zazwyczaj zjadają je wygłodniałe myszy
Więc gazet szelest musi nam starczyć

Była nas dwudziestka
Teraz raptem pięciu…
Choć znów brakuje nawet grama gazy i ciepłej wody smaku
My dalej istniejemy chodź schorowani do kresu
Witek ma w rękach kule
Pistolet był bezlitosny
Janek chory na duszności
Często zbieramy jego wymiociny
Biały jest od dziecka niepełnosprawny
Więc wymaga troski największej
A nasz przyjaciel Zenek
On już u kresu żywota
Ja mam raka…

‘’My dzieci z dworca
Nie znamy ciepła i miłości’’
‘’My dzieci z dworca
Nie jesteśmy nagradzani ‘’

‘’My dzieci z dworca
Co dzień umieramy’’

‘’My dzieci z dworca
Błagamy szczerze i o pomoc prosimy…’’

autor

Cynduś

Napisany: 2008-05-03 Dodano: 2008-08-29 00:00:36

Ten wiersz przeczytano 620 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie