***a moje bóstwa...***

a moje bóstwa płaczą co noc
nie znając sensu istnienia
gdy tylko zamknę moje oczy
rozpoczynają taniec tęsknoty
księżyc jedyny świadek tego przedstawienia
gra na gwiazdach ponurą melodię
tylko matka nadzieja czuwa nad moim snem
nie dopuszcza do zabrania ostatnich łez szczęścia
które sprawiają że co dzień moja dusza
zdolna jest jeszcze do odbycia podróży
przez zatłoczone ulic pełne zmodyfikowanych uczuć
cierpiących skomercjalizowanych stworzeń
które zwykliśmy nazywać ludźmi
człowiek żyjący w świecie wypranym z piękna
gubi się wśród patrzących na niego
szeroko zamkniętymi oczami
wie że jego inność wprawia w osłupienie
najbardziej wyidealizowane stwory wyższej rangi
dlatego stara się nie zwracać na siebie uwagi
co staje się niewykonalne
bo jego dusza jest śnieżnobiała
wokół zabrudzonych dusz śmiertelników

autor

fludi87eu

Napisany: 2004-08-23 Dodano: 2006-06-09 12:42:14

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie