***abażurowe usta***

uciec chcę i biec na palcach aż do końca tęczy...

zielone łąki
nienawiści
oplotły mój umysł
i kołyszą go
do snu

wiśniowe słońca
spijają zachwyt
z abażurowych ust
moich dłoni

miętowe wzgórza
opadającej rozkoszy
zamkną w oczach
cały świat

okrojone chmury
z waty cukrowej
tłoczą się w poczekalni
do psychologa zmysłów

a ja
gdy patrzeć nie będą
rzucę się z chodnika
pod pociąg
uciekających nadziei

ale jak długo mam czekać na pociąg, którym dotrę na koniec świata?

autor

Fifeczka

Dodano: 2006-09-29 15:31:36

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie