Adam i wąż

miniaturka

Wąż, zaczepiony ogonem o konar drzewa, przymilnie się uśmiechnął:

– Spróbuj jabłka. Soczyste, słodziutkie… Sama przyjemność.

Ewa długo się nie namyślała. Każda nowa rzecz pobudzała jej chęć posiadania. Odgryzła kawałek. Przełknęła i z rozkoszą, malującą się na twarzy, oblizała usta. Następnym kęsem wżarła się już w połowę jabłka.

Adam, wpierw zaciekawiony, na ten widok podał tyły. „Co będzie, jak nie nasyci się tym jabłkiem? Weżre się we mnie jak jakaś żmija i będzie życie ze mnie ciurkiem wysysała a jadem powoli zabijała. Po co mi niepotrzebne wydatki, a do tego jeszcze ciągłe marudzenie, pretensje i gadki`.

Wraz z nim prysnął wąż, co by na niego nie padło, że on jak ta żmija...

W ten sposób o sztuce niewyrzucania pieniędzy w błoto powstało powiedzenie, że chłop `ma węża w kieszeni`.

autor

zetbeka

Napisany: 2022-07-27 Dodano: 2022-07-27 12:47:23

Ten wiersz przeczytano 1005 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie