Akademik

"AKADEMIK"




400 młodych, wesolutkich kwiatów,
Część roztańczona, inni smutni znowu.
Dopiero kwitna, smakują słodyczy życia.
Próbują co to miłość, a co kac z przepicia.

Ciągle słychać śpiewy, ciągle gra muzyka,
każda łezka z oczu, bardzo prędko znika.
Nawet smak porażki, czy niepowodzenia,
W jedną chwilę w uśmiech, znów się piękny zmienia.

Lecz niektóre z kwiatów, więdną tam powoli.
Brak im wody, brak powietrza--często dusza boli.
Bo jak wytrzymać można, w takim wielkim wrzasku.
Wyjść sobie na spacer, w ksieżycowym blasku.
Porozmawiać z gwiazdą, która jasno świeci.
Zobaczyć jak śpią, zmęczonę dzionkiem dzieci


Lecz trzeba znów wracać, do tych nieczystości.
do obitych ścian , pokoi pełnych dzikiej miłośći.
Znów położyć się w tym wrzasku, swoje drzwi zatrzasnąć.
Skupić się, zamknąć oczy --- i poprostu zasnąć.

dla wszystkich studentów mieszkających w akademiku

autor

zenek

Napisany: 2004-11-15 Dodano: 2004-11-26 18:00:35

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie