Ale to...nic

Okruchy zbierała,
bo wszystko oddawała wyciagnietym dłoniom
więc niewiele tego zostawało,
ale to nic wciaż miała zdrowy umysł i ciało
(tak wtedy jej sie zdawało).
Oferowała swą radość życia,
jak magnes przyciagała dusze problemowe,
ale to nic, wszakże energii dość miała,
więc dlaczego się nie podzielić
(tak wtedy myślała).
Spijała krople deszczu płynące po jej twarzy,
wówczas, gdy spragnieni pili wodę źródlaną,
ale to nic, ważne, że oni mogli nawodnić swoje ciało,
a pora deszczowa kiedyś znów nadejdzie
(tak wówczas rozumowała)
Nic z tego jednak się nie stało,
pora nie nadeszła, okruchy wyzbierano,
energię skradziono,
ludzie pożarli umysł i ciało,
a dla niej kwatere ósmą,
rząd piąty
państwo wyżebrało.

autor

zapalka

Napisany: 2012-06-04 Dodano: 2012-06-04 11:28:37

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie