Alterius non

Łzy piękne, nadzieje skrzydlone,
niech w niebo się wzbiją, spłoszone
łuną jasnozłotą włosów srebra,
które gdyby zebrać,
tęczą okryłyby miasto szafirową,
nad koroną i panią – królową…
Gdzie srebro igra, płomień tańczy,
złote woale dziecko do snu niańczą.
Łuny złote krańca świata sięgają,
Zorze tańczą, płomienie igrają,
Blaski i błyskotki niezliczone…
Lud w kolorach i brokatach tonie…
Niech żyje, słodka ta dziecina!
Nowonarodzona… Dajcież więcej wina!
I do ustek wlejcie kropeleczkę… tyle!
Niech odpocznie. Zaśnie prędziutko.

Zaśnie w mogile…
Czarne jedwabie, atramentowe chusty…
Umarł syn królewski, malec złotousty…
Koniec złota – srebro królewski przyjęło tron,
Dziecku go odebrawszy. Alterius non…

…sit, qui suus esse potest*

* Niechaj nie należy do innego ten, kto może należeć do siebie.

autor

Ewa

Dodano: 2006-05-13 10:03:24

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie