Aniele

Słońce właśnie wygląda zza chmur...
Jak teraz wierzyć, że dobrze nie będzie?
Widzisz to tak jak ja,
wszystko ma sens wreszcie,
na nowo rodzimy się w tym zakłamanym mieście.
Ty i ja, zagubieni w ludzi tłumie.
Tutaj nikt niczego nie chce wytłumaczyć...
Powiedz, za czym oni gonią,
czy za cieniem?
A my za czym?
Co to wszystko dla Nas znaczy?
Ty widziałeś w moich oczach zimną pustkę.
Ty patrzyłeś jak się rodził we mnie strach.
Dzisiaj znowu omijamy stare życie...
Mam Cię obok, a wokoło brudny świat.
To nieprawda, że te drogi nadal żyją!
Dni minęły i tygodnie, i miesiące...
To jest kłamstwo,
nie wspomnienia tworzą nas!
Weź mnie za rękę,
i poprowadź
poza czas...

autor

Łucja

Dodano: 2009-03-24 16:03:33

Ten wiersz przeczytano 557 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie