Arytmetyka

Jakże optymistyczna to arytmetyka,
że chce się żyć, a raczej umierać.
Za obopólnym milczącym przyzwoleniem,
słowa zmieniają swoje znaczenia,
nowy trend zgodnie z przeznaczeniem.

Darzbór i do widzenia!
Tam chmury wszystkie księżyce dzielą,
a ciemne mgły dokończą dzieła.
Rosochate szpony wciąż tną i tną.
Na ścianie piękne poroże wisi.
Nie czas na wyrzut sumienia,
kolejne requiem wiatr śpiewa.

Trzeba latu dać skonać,
robi się mgliście, to jesień oczywiście.
Szmery i te wszystkie niedomówienia,
co wiosną zawsze się wyjaśnią.
Potwierdzą wszystkie doświadczenia.

A potem drzewo w zieleń się stroi,
barwi odcieniami złota.
Gubi listek za listkiem, zaklęcia szeptane wszystkie.
Jakby szukało potwierdzenia,
że jeszcze drży i wciąż w górę rośnie.

Autorytety śmieszne i zużyte są,
jak sponiewierane kopyta konia ulicznego dorożkarza.

Wypalić słowa ogniem, perfekcyjnie z zyskiem.
Wyrwać ręce drzewom, bo wcale nie potrzeba
ze starych ksiąg kurzu strzepnąć.

Wedle wszystkich znaków ziemi i nieba,
jak najszybciej chcemy zdążyć,
by raz na zawsze siebie wykończyć.

autor

Annna2

Napisany: 2022-09-17 Dodano: 2022-09-17 11:43:31

Ten wiersz przeczytano 2167 razy

Oddanych głosów: 52

Rodzaj Fraszka Klimat Ironiczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie