Aż nadejdzie czas rozliczeń

Pod naporem gnie się człowiek,
Kłamstwa, kary, poniżenia.
Słowa skargi nie wypowie,
Nie wydusi oskarżenia.

Będzie kark do ziemi chylił,
Kłaniał nadto uniżenie.
Wierząc w wszystko, choć się myli,
Chociaż czuje już cierpienie.

Łzę powstrzyma trąc oczęta,
Żal goryczy go nie złamie.
Bo o innych wciąż pamięta,
Co historii skryła pamięć.

Zna pozycję własną w stadzie,
I czasami krzyk rozbudzi.
Protest dając przeciw zdradzie,
Która niszczy przyjaźń ludzi.

Później jednak oręż składa,
Białą flagą się osłania.
Czyniąc to, bo tak wypada,
Jak mu każą przekonania.

Aż nadejdzie dzień rozliczeń,
Przed jasnością Pana stanie.
Ujrzy wówczas swe oblicze,
Wyniszczone zaniechaniem.

Nie uzyska odpowiedzi,
Bo i pytań nikt nie zada.
Czy w człowieku prawda siedzi,
Że tak z losem się układa.

autor

Grand

Napisany: 2011-05-11 Dodano: 2011-06-02 13:27:15

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie