Bajka o Jacku i Małgosi ...
... dla mojego brata i jego żony ... w 10 rocznice ślubu ...
W pewnym mieście za lasami
Mieszkał Jacuś z rodzicami.
Miał też siostry dwie kochane,
Swój pokoik z książeczkami.
Żyło mu się tak jak w raju
I gdy szkołę skończył w maju,
Po wakacjach, tuż po lecie,
Wojsko wzięło mamy dziecię.
Mężnie służył dla narodu,
Na Okęciu nie znał głodu.
Lecz gdy wyszedł już za próg,
Poczuł w sercu wielki chłód.
Nie miał kogoś koło siebie
Z kim by poczuł się jak w niebie.
I pracował Jacuś nasz,
Na kurs–moto przyszedł czas.
Nie spodziewał jednak się,
Że tam dziewczę ujrzy swe....
W tymże mieście za lasami,
Żyło dziewczę z rodzicami.
Miała siostrę w pokoiku
I pomysłów wciąż bez liku.
Tu impreza tam, spotkanie,
Życie w biegu, gdzieś śniadanie.
Szkoła była gdzieś tam w tle
Lecz nie było wcale źle ...
Wszystko szybko się toczyło,
Często było całkiem miło.
Ciągle jednak Gosia mała
Swojej drogi gdzieś szukała.
Pomysł nagle się pojawił
Na kurs-moto czas się stawić...
No i tam się wszystko stało
Jakby było wszystkim mało.
Tam poznała chłopca swego
Właśnie tego jedynego...
Tam spotkały się dwa duszki,
Z tych swych marzeń do poduszki.
Wnet rodzina ich poznała,
Bacznie na nich spoglądała.
I po roku, po jesieni
Jacuś mówi, że się żeni!
Więc spotkali się swatowie,
Poukładać wszystko w głowie.
Ustalili więc na szybko,
W lutym będzie weselisko!!!
I stanęli pod ołtarzem
By swe serce złożyć w darze ...
Potem TAK wypowiedzieli ...
Co to znaczy? Czy wiedzieli?
Taki miłość ma początek.
Nowy zaczął się ich wątek.
Wspólne życie i radości,
Czasem smutek gdzieś zagościł.
Wszystko razem przeżywali
I nawzajem się wspierali ...
Do rodziny przyjeżdżali.
Na imprezach spotykali,
swych rodziców i rodzeństwo,
babcie, dziadka, koleżeństwo ...
Tutaj taniec, tam muzyka,
Żadna chwila nie umyka.
Życie takie słodkie było
Choć w dorosłość się wchodziło ....
Tak też często wyjeżdżali,
Trochę świata wnet poznali.
Tutaj wschód tak zachód słońca
Miłość ta nie miała końca.
Wszystko wspólnie wciąż robili
By nie stracić żadnej chwili ...
Uśmiech im nie schodził z buzi.
Unikali każdej burzy.
Każdą chwile swej słabości
Opierali na miłości,
Żeby im się łatwiej żyło,
Szczęście ich nie opuściło ...
Słońce ciągle im świeciło,
A po latach trzech przybyło
Ich dzieciątko wyczekane
I najbardziej ukochane ...
Tak też miną rok niecały,
Madzia rośnie niedowiary.
Doszły nowe obowiązki,
Mało czasu, ciągły pośpiech ...
Ciągle życie się zmieniało.
Wokół Madzi obracało.
Poświęcali się jej czule,
Nie zważając na swe bóle ...
Tak rodzinę swą tworzyli.
Już dla siebie mniej gdzieś mili.
Jednak trudy obowiązków
Wciąż dzielili bez przekąsów ...
W tym pośpiechu, rozgardiaszu
Mimo, że nie było czasu
Do Hiszpanii pojechali,
Gdzieś w hotelu zamieszkali.
W duszy chcieli by ten kątek
Życiu im dał nowy wątek ....
Tak też minął jakiś czas
I powiadomili nas,
Że wnet bocian tu przyleci,
Co rozdaje śliczne dzieci ...
W czerwcu przyniósł więc nam Krzysia,
Kochanego tak malcika.
Powiększyła się rodzina
I to nie jest żadna kpina ...
Obowiązków wciąż bez liku,
Nie brakuje w domu krzyku.
Pojawiły się gdzieś żale
I to nie zupełnie małe.
Jednak w całej ten niedoli
Miłość Taka nie pozwoli:
Zabić tych cudownych chwil
Choćbyś przeszedł wiele mil,
Tych wieczorów w pokoiku,
Tych poranków też bez liku.
Wszystkich pięknych dni i nocy,
Bo nikt nie ma takiej mocy
By zapomnieć o miłości
Która w waszych sercach gości ...
Cieszę się, że jesteście razem ...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.