Bajka o losie i przeznaczeniu

Za górami, za lasami – jak to w bajce bywa;
nie mogę określić tego imieniem,
ani powiedzieć, jak to się nazywa;
załóżmy, że spotkał się los z przeznaczeniem.

A że los był ślepy, przeznaczenie głuche
i nie mogli tak zwyczajnie konwersować,
to zaczęli czuciem i na migi, ruchem
swoje życie z lekka sobie komplikować.

Ślepy los dał odczuć tu donośnym głosem,
że to on jest właśnie takim przeznaczeniem.
Przeznaczenie miga, że ono jest losem.
No i tak powstało bardzo wielkie wrzenie.

Jak to w życiu bywa – chodzi kto ważniejszy,
więc jęli to krzykiem i siłą ustalać.
Kompromis odpada tu na dzień dzisiejszy
i jeden drugiego racje chce obalać.

Obalają wszystko, każdy bestia chytra.
Księżyc już im srebrzy pejsy i łysiny.
Wtem patrzą – furmanka. Woźnica pół litra
obala ze smakiem. Jest bardzo szczęśliwy.

Siedli na furmankę, bo dnia już ubywa.
Pytają woźnicę z wielkim zadziwieniem,
Jak mu życie płynie. A koń się odzywa:
Jestem jego losem, a wóz przeznaczeniem.

Nagle zrozumieli; żeby wszystko grało,
była pełnia szczęścia, dobrobytu także,
więc jakby nie było i co się nie działo
to los z przeznaczeniem zawsze chodzi w parze.

autor

yamCito

Napisany: 2006-05-05 Dodano: 2006-05-05 16:06:38

Ten wiersz przeczytano 1134 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie