Bajka o mnichu

Raz pewien Jezuita na widok panny Zosi
powiedział „Ta kobita, sama o grzech się prosi.
Tu jej kształty opisał w kilku dosadnych słowach,
szepcąc by nikt nie słyszał. „W dodatku jeszcze wdowa”.

A wiedział z źródeł wielu, wiarygodnych (a jużci),
że wdowa, przyjacielu, żadnemu nie przepuści.
I nagle, nie wiem czemu grzesznie zamarzył skrycie.
Żadnemu, to żadnemu. To też i Jezuicie.

Lęk padł na mnicha blady, jak ci w bieli anieli.
Stwierdził, że nie da rady i zamknął się w swej celi.
I przywdział włosiennicę oddając się pokucie.
Zatrzasnął okiennice, aby od świata uciec.

A gdy w blasku gromnicy czytał księgi uczone,
czuł zapach jej spódnicy i myślał. Taką żonę
mieć to by człowiek poczuł, że żyje na całego.
W nocy by się nie moczył i nie musiał „tentego”.

Zaczął się więc biczować robiąc to z wielką siłą,
by chuci opanować. Ale nie przechodziło.
I poszedł na spotkanie do samego przeora,
a ten mu jedno zdanie. „Ty ora et labora.

Żaden z ciebie ksiądz Robak, ni ona panna Zosia,
lecz poważna osoba, proboszczowa gosposia.
I to ci powiem jeszcze. Wprowadzam taką zmianę.
Od dziś czytanie Wieszcza jest u nas zakazane”.

autor

staryhotel

Napisany: 2015-06-21 Dodano: 2015-11-21 09:51:02

Ten wiersz przeczytano 863 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie