ballada o samotnym wędrowcu

"już wszyscy śpią" pomyślał,
"w drogę mi już czas"
łez kilka jeszcze wytarł
i ruszył w siną dal.

na niebie księżyc śpiewał
balladę o wędrowcu
gwiazd kilka sobie schował
w szarym swym prochowcu.

mijały nocne godziny
słońce wstało wreszcie
na lipach i topolach
cichutko było jeszcze.

mijały wreszcie dni
za nimi długie tygodnie
wędrowiec słuchał wiatru
co śpiewał mu pogodnie.

nastała długa zima
umikły ptasie trele
w wędrowca sercu nadal
było wielkie wesele.

był przecież wolnym człowiekiem
z gwiazdami w kieszeniach płaszcza
miał w życiu swoje cele
nim kres wędrówki nastał.

i łzami zrosił on ziemię
tę po, której stąpał
prochowiec otulił szczelnie
zmarznięte gorące serce.

i powieki mu zamknął podmuchem
wiatr ten co był przyjacielem
w krainę, do której zmierzał
żegnany gorącym pacierzem.

by znaleźć cel by do niego dążyć by wierzyć w życie by szukać szczęścia tam, gdzie go nie widzimy.

autor

madame_blue

Napisany: 2006-11-19 Dodano: 2006-11-19 13:07:45

Ten wiersz przeczytano 958 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie