Ballada o zielonym pociągu

W podróży po obrzeżach rzeczywistości,
Bez bagaży, bez wiedzy na przyszłość,
W przedziale samoistnego pociągu, w dusznej mglistości,
Stoję na stacji, co zwie się widmo,

Nieistniejące wagony ostrej zieleni,
Czekają na próżno na gwizd konduktora,
Słodki metal w księżycu się mieni,
Psy harcują pomiędzy wagonami, choć to nie pora,

Bezkresna dola wiecznej pół-egzystencji,
Szczury wyśmiały prawo do życia,
Choć nie popłakał, ruszył do niebytu rezydencji,
Dwudziesta trzecia pięćdziesiąt? Nie, nie było takiego pociągu dzisiaj.

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-02-04 Dodano: 2007-02-04 13:20:33

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie