Bez tytułu

Pożółkło niebo od blasków słonecznych
Aż chce się wyciągnąć dłonie i dotykać chmur
Każdą z osobna bo przecież jak dusza
Ma przyznaną indywidualną konsystencję

Wielki Nieobecny zakamuflowany w nas
Stuka w mokre od deszczu zamknięte okna
Nie mam siły na odchylenie okiennic
Docenienie subtelnego śpiewu skowronków

Złote promienie przeciskają się opornie
Oświetlając każdy skrawek mojego azylu
Różanego ogrodu gdzie tańczą małe aniołki
A my oboje stoimy na spokojnej tafli oceanu
Ze splecionymi dłońmi i miłością na twarzy

Czekamy u stóp wybrzeża na drewnianą łódkę
A może nigdy nie wyruszymy w rejs
Zostaniemy w czasie gdy chwile są najlepsze
Niezmiennie i nienaruszone
Po prostu takie jakie powinny być

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2022-03-06 Dodano: 2022-03-06 00:58:11

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie