^Bezdomni na ulicach świata^...

Zima...A oni tak biedni...bezdomni...

Panie Boże, Ty jesteś
sprawiedliwy,
wierzę też, że
jedyny i uczciwy.
Mam pewną prośbę
do Ciebie, choć wiem,
że zajęty jesteś
TAM w niebie.
Wysłuchaj mnie, proszę,
bo bardzo
z rodziną swą
cierpimy.
Wiesz, kochany Boże,
gdy nam się uda,
w przytułku
dla bezdomnych
śpimy.
Ale to są pojedyncze razy.
Ludzie nam nie chcą pomóc,
wzbudzamy w nich uczucie
odrazy.
Powiem Ci, Panie Boże,
jak to było,
że wszystko jedną klęską
wielką się skończyło.
Tatuś pracę stracił,
w końcu teraz ciężko
stanowisko swe zachować,
ale wskutek tego
nie mamy czasem się
gdzie przed deszczem
schować.
Mama nigdy nie pracowała,
domem się zajmowała,
tym, co zrobić na obiad,
się przejmowała.
Potem rachunki zaczęły rosnąć
coraz bardziej,
między szefem taty a nim
powstało pełne zawiści
zwarcie.
Przestał pracować tatuś,
a zasiłku dla całej rodziny
nie starczyło.
Zwykła złotówka –
to by nam wtedy
do szczęścia
wystarczyło.
Wyeksmitowali nas
z mieszkania,
na kromkę chleba
nam brakowało.
Z zasiłku rodzinnego
na przyjemności
nie zostawało.
Potem i te pieniądze
nam się skończyły,
bliźnięta (rodzeństwo moje)
pod przytułkowym kocem
się urodziły.
I choć wiele spraw
masz, Boże, na głowie,
błagam Cię, szefowi
tatusia, by do pracy
go przyjął, powiedz.
Teraz, Panie,
głodujemy.
W skrajnej biedzie
żyjemy.
Nie potrzeba nam
łóżka bardzo wygodnego,
jedynie kromki chleba świeżego…

autor

^TrAcEs_Of_SaDnEsS^

Dodano: 2005-02-04 18:53:36

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie