Bezradność.

Za drzwiami z tęczy, znowu pustka i samotność,
Ciemne, wąskie schody, znowu prowadzą w dół.
Tysiące dusz zranionych, wspina się z mozołem w górę.
Dlaczego tylko ja wciąż spadam?

Za oknem, też pochmurno, chociaż jest południe,
Płaczące wierzby, rzucają koszmarne cienie na wyschniętą trawę.
Tysiące dusz zranionych, wspina się dotykając gałązek.
Dlaczego tylko ja nie mogę wstać?

autor

zwyczajna kobieta

Dodano: 2007-05-11 23:48:58

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie