Bezsilność

Dla mężczyzny, którego kocham za wszystko i mimo wszystko. Dla tego, który jest ciągle w mojej głowie. Dla tego, o którym będę już zawsze pamiętać. Dla Mateusza.

bezgłośnie płaczę z bezsilności
i padam przed tobą z naiwnością
że może zrozumiesz i przypomnisz sobie
czas pięknych spojrzeń i wielkiej miłości

bezgłośnie płaczę z bezsilności
pod powiekami ukrywam ocean łez słonych
w ustach gromadzę potok słów ciężkich
i nie mogę odeprzeć myśli rozrzuconych

bezgłośnie płaczę z bezsilności
gdy idę ulicą w jesienny poranek
i myślę co gdybyś kochał mnie mocniej
i myśleć przestaję gdy stajesz koło mnie

bezgłośnie płaczę z bezsilności
gdy rzucasz we mnie obelgami
bo zwariowałam na twoim punkcie
bo wierzę że jeszcze wszystko przed nami

bezgłośnie płaczę z bezsilności
bo finał jest ciężki i bardzo ostry
odrzucasz mnie gdy błagam o miłość
nie kochasz mnie i mówisz że to koniec

bezgłośnie płaczę z bezsilności
bo walczyć chcę lecz już nie mogę
i wracam znów ze wzrokiem spuszczonym
bo znów cię nie ma koło mnie

bezgłośnie będę płakać co wieczór
bo mnie przytłacza okrutna bezsilność
bo wiem że nic już zrobić nie mogę
byś wrócił do mnie i był szczęśliwy

autor

Paulina Białas

Napisany: 2013-10-16 Dodano: 2013-10-16 20:59:42

Ten wiersz przeczytano 994 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie