Bezwiedny rejs

Jestem jak statek w butelce,
Składany przez wąska szyjkę
- nie wszystkie fragmenty zostały sklejone właściwie,
nie wszystkie zostały dodane.
A potem ktoś rozbił butelkę
I wypchnął mnie na szerokie wody
A ja bez pływaków, bez steru i masztu
Powoli napełniałam się wodą.
A Ten, kto na wodną tafle
wypchnął mą skorupę
dławi się śmiechem
patrząc na me cierpienie.
Pod kadłub włożyłam koła ratunkowe
i pontony- unoszę się bezwładnie
Do brzegu nie chce dopłynąć,
ugrzęznę na mieliźnie
i już nigdy nie napełnię żagla wiatrem.
Gdyby znaleźć port, a nim szkutnika,
który naprawi mi kadłub, uzupełni braki
gdyby tylko był ktoś taki…
Żagle bym miała wielkie, piękne, pełne wiatru
Ster pewny, burty całe, kadłub szczelny
I marzeń jakby więcej i wiary więcej w ich spełnienie
Gdyby był ktoś taki, kto pozwoli mi samodzielnie pływać…

autor

Bieniek

Napisany: 2006-10-29 Dodano: 2006-10-30 07:49:12

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie