„Biały Park”

Tak widzę ten wiersz (skrócony przede wszystkim o
nieuzasadnioną w niektórych miejscach interpunkcję).
Płatki białe spadają z drzew na chodniki,
na aleje, na trawniki, gąszczów knieje.
Przez to park się staje dziki oraz biały.
W parku rosną lipy; białe, piękne i pachnące.
Koło nich przechodzisz czasem.
Może widzisz je, a może i nie, ale One rosną tam,
białe i pachnące.
-------(też moim zdaniem bezzasadne użycie majuskuły w
zwrotach o drzewach).

Śliczny przyrodniczy wiersz.

zaczyna się od kwitnących wiśni i jabłonek, przez
kwitnące krzewy, akacje po topole

W zimie park też jest biały, ale brakuje zapachów.
Interesujący, biały wiersz. :)