błędne ogniki

patrzę widzę nie-dowierzam... nie podoba mi się ten obraz

jakże inaczej ubrane treści spod kufla
o szarości bycia picia i tego co paszcze
zwilża mieląc bełkotem dym z papierosa
gdy dzień zajrzy w oczy drży zimnokrwisty
flak człowieka

wyssane ego
samotnie krąży szukając mamony zażarcie
tłumaczy nie mam z tym problemu wiem
gdzie ma koniec ta hybryda

to tylko przerywnik małe co nie co wylane
żalem płynie ocean sprawiedliwość bezsens
robak wierci się w trzewiach trzeba zalać
procentami

inaczej miała toczyć się kula
fundamenty słabe to runęły ściany gwiazdy
milionem łez brzęczą osy w głowie ul zalany
kleksem na chodniku znaczona droga

samotnie podpierając łokciem pył istnienia
piekło istnieje jednak za życia wdech wydech
klęska kląska na dnie kufla znowu susza
krwiożercza prześmiewczo zaprasza do zdroju

polepszacze chwil traconych ot tak zalane
bursztynowym płynem znikające iskry gasną
osobiste nieba domowego ogniska

autor

mala.duza

Napisany: 2017-11-15 Dodano: 2017-11-15 05:18:44

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie