Błękitny człowiek

Dla niego najważniejsza była dusza kobiety od jej ciała i twarzy.
Choć nigdy tego nie mówił.
Myślał że będzie zrozumiany.
Bez słów co jak fale przeznaczenia rzeźbią brzeg życia.
Połyskując błękitem straconego czasu.

Napotykał na swej drodze ludzi jak porzucone muszle na plaży.
Zbierał ich do kieszeni swego serca.
Gubił się głowiąc by poukładać jak puzzle w logiczną całość.

Myśląc wciąż o tym, że szczęście jest jak wypatroszona ryba można je usmażyć.
Chciał zjeść ją z Tą, która przywróci mu jasną myśl i siłę da do realizacji marzeń.
Nie zważając na ości co dęba staną w gardle drogi prowadzącym do celu.

autor

Panna Piszpan

Dodano: 2006-07-06 13:06:12

Ten wiersz przeczytano 1028 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie