Bohemistka

Istota miłości...

Szara masa istnienia.
Głębokie zastanowienie,
nad błogim życia zmartwieniem.
Ponoszę konsekwencję,
Kochałem, szanowałem !
Lecz co od Ciebie dostałem ?
Garść kłamstw i oszczerstw.
Brak sił by znienawidzić,
Bohemistka wyemancypowana.
Skrajnie wyalienowany,
składam ręce do modlitwy.
Czy tak być musi ?
Słowem okrutnym jak cierń,
Wbiłaś dotkliwie w serce,
Chłód otrzeźwił zmysły.
Powiadasz ... Kocham !
Nie wiarygodne oszczerstwo.
Pędź do swojego świata,
pełnego zabaw i uczt,
Nie ma w nim miejsca ...
Dla mnie i dla uczuć !

autor

Maciej Kluczyk

Napisany: 2007-04-21 Dodano: 2007-04-21 00:00:33

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie