Boskość człowieka
Znów upada
We mnie człowiek
By mógł odrodzić
się Bóg
Bo przeznaczeniem jednego
Jest bliskość ziemi
Już znam na pamięć
Jej zapach i smak
Wciąż nieba głodna
Podnoszę stęsknioną twarz
Szukam potwierdzenia słów
"Na obraz i podobieństwo..."
Lecz boskość moja
Zgoła człowiecza
Nie ozłaca i nie uświęca
Ale pozwala dostrzec
We mnie człowieka
autor
Elif
Dodano: 2008-02-22 17:32:55
Ten wiersz przeczytano 561 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
I to jest najważniejsze:)