Broń

Nic nie czuję z otchłanią związałam się
Związane ręce,słowa-to wszystko co dotyczyło mnie
Małe szczęście,które niegdyś było obok mnie
W zaprzysiężony mur zmieniło się
Próbuję coś powiedzieć,lecz nie mogę otworzyć ust
Chciałabym się poskarżyć tobie Boże
Wiem co zrobić by ktoś wreszcie zrozumiał mnie
Powoli,ale jednak wyciągam broń
Na nic już nie czekam
Nikogo nie pamiętam
To co na celu mam zacieram jak żałosny fakt
Nie patrz na to Boże,bo i tak tu nic nie pomoże
Może zacznij leczyć dusze nie poskromione
Ja i tak za dużo chcę
Więc błagam uwolnij mnie
Duszę się w tym świecie
Modlę się w noc i w dzień
Ale to nic nie pomaga
Słowa unoszą się i opadają
Aż wkońcu znikają w odwecie za moje życiowe przewinienia
Wszystko w kółko jakby nie mogło inaczej być
Nie mam zamiaru skarżyć sie do Boga
Bo nie on winien tego co mam

autor

Mrówka_13

Dodano: 2007-06-04 10:08:04

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie