Burza nie potrzebnych słów...

Słysze jakieś szepty...
Wychodzę przed dom i słyszę
jak wiatr przemawia do drzew.
Rozmawiają długo
a ja z ciekawością wsłuchuje się
w ich rozmowę.

Nagle wiatr zaczyna szaleć...
Z cichej i spokojnej rozmowy
przeistoczyła sie burza
nie potrzebnych słów...

Widziałam ja drzewa nagle posmutniały.
Z ich skromnych liści spływały małe krople,
wiedziałam że to łzy
ale nadal milcząc obserwowałam
te smutne zjawisko...

Po chwili wiatr sie uspokoił i zaświeciło słońce.
Spojrzałam w niebo i zobaczyłam tęczę
która swoimi kolorami olśniła moje oczy.

Stałam tam jeszcze przez chwilę
i obserwowałam jak słońce swymi pocałunkami
osusza łzy z liści drzew...

Tak bardzo im zazdroszczę,pomyślałam...
Wypowiadając sobie życzenie...
"By każda z naszych kłótni
kończyła się takimi pocałunkami,
jakimi słońce obdarowało posmutniałe drzewa..."

autor

Ewela_ja

Napisany: 2006-10-15 Dodano: 2008-01-02 01:26:36

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie