Bywają chwile

Dla tych którzy przegrywają z własnymi skłonnościami

Zamknięty w pokoju mrok
wydłubuje spomiędzy zasłon
promienie załamane
rozpraszając

dym tłumiony w popielniczce
ściany pełnej rozważań
muchy w sidłach nie sięgają
wspomnieniami zapachu żyrandola
pod sufitem

głowa poszukuje krzesła do butów
nie pasują stopy numerem telefonu
nawiązując rozmowe kabla z szyją
powieszone życie ściska gardło
całym ciężarem

piersi tłoczą oddech
płytki zabrudzone wzrokiem rozmazują
widok oczu uśmiechniętych rano
może ktoś znajdzie

ból wojny nie może być większy
od rozpaczy co przychodzi po niej.

autor

Agape

Dodano: 2006-01-19 00:05:17

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie