Całoroczna Piękność

Grzesznie piękna ma Afrodyta…
Żar rozkoszy niesie z sobą.
Kędy jesień w barwy rozmaita,
Dziewiczy uśmiech jest jej ozdobą.

Kasztanowym, bujnym włosem,
Powiewa wśród pól – już ścięte zboże.
Swym naturalnym, kobiecym brązem.
Bajeczny, jesienny krajobraz tworzy.

Gdy zima nadchodzi mroźnym krokiem,
Ona receptę dzierży w ciepłej dłoni.
Pochłania sople dziewczęcym wzrokiem.
Ze sportową pasją śnieżne płatki goni.

Biegnąc beztrosko puchowym dywanem,
Strącając bałwanów kolejne szeregi,
Ze swym uroczym, czerwonym nochalem.
Odkopuje pierwsze przebiśniegi.

Niczym jaskółka zwiastuje wiosnę,
Wesoło tańczy na szmaragdowym niebie,
Anielskim głosem nuci ciepłą piosnkę,
O miłosiernym Bogu, o winie i chlebie.

Budzi ocean skrytych namiętności,
Trwoży kwiaty ze wszystkich stanów,
Te najdorodniejsze mogą pozazdrościć,
Zerkając podejrzliwie na kobietę z raju.

Karmazynową głębią ust gorących,
Roznieca ciekawość i pożądanie.
Muśnięcie warg, szalenie mylących,
Z dotykiem lata, słońca powitaniem.

Dyryguje koncertem polnych świerszczy.
Nakazuje pszczołom gdzie nektar zbierać.
I choć czasem, wszystko dokoła dręczy…
Jej cało rocznie towarzyszy, dobra atmosfera.

autor

Chcialbym

Napisany: 2009-11-11 Dodano: 2009-11-12 00:04:33

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie