Celib®at...

Ciemne skryptorium, z świec wosk się sączy,
kolejna wachta wartę swą kończy;
skrzętnie, z mozołem znaczek po znaku,
spisują kropki jak ziarna maku.
Wszelkie litery, małe przecinki,
proste i krzywe kreski i linki
oraz rysunki wiernie oddane,
żywe postaci na papier zlane.

Każdy ze skrybów teksty kalkuje,
pieczołowicie odwzorowuje,
gdyż to jest wiedza, skarb, prawda czysta,
w każdej parafce wodno przejrzysta.
Cisza ich gładzi, praca się kleci,
wosk (jak pisałem) ze świec w dół leci
i w tym momencie słychać z kącika,
jak łkanie przez tą ciszę pomyka.

Wątłe siurpanie, ktoś łka żałośnie,
(na taki lament, aż żałość rośnie)
i tak nim trzęsie jak galaretą,
że mógł spokojnie sypiać z kobietą,
gdyż tu w tej księdze odkrył pomyłkę,
gdy tekst suszony był miałkim pyłkiem.
- Czemu tak płaczesz; cóż za pomyłka?
- Przez złączkę małą stworzoną z pyłka,
jedna literka pod nim się skryła
i nam biedakom życie spieprzyła.
Miast pisać:” Z Bogiem żyj w celi bracie”,
przepisywano, „...żyj w celibacie”!
I tak to było z tym celibatem,
który kieruje zakonnym światem
i choć błąd został dawno wykryty,
nadal nie wolno dojść do kobity
i wciąż im każą żyć samym w celi,
choć błąd skrybowie w mig usunęli.

autor

szuflada

Napisany: 2017-12-27 Dodano: 2017-12-27 14:30:13

Ten wiersz przeczytano 1126 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie