Chcialam usunąc sceny

z mojego życia,
strzępić do nierozpoznawalności.
Katapultowac się daleko w ciemność wszechświata
i nieskończoność.
To jest czysta nędza
gdy haniebna pustynia pamięci leży u moich stóp jak nawozy.

Moja przez całe życie słaba samoocena,
którą widać tylko w blasku świecy w długie noce,
z załamywaniem rąk
i która wplata i wyplata warstwy społeczne, genealogiczne i kulturowe
w i poza
wchodzę i wyskakuję ponownie z
moich wspomnień i moich oczekiwań
do siebie
i do każdego, kto mógłby zabłądzić w te sceny,
które ponownie są częścią ukrytego życia.
Moje ukryte życie w cieniu,

które chowam pod kamieniem,
jak owady, które ukryły się przed światłem
i spojrzeniem innych.
Jak uczucia i myśli, które są moje i tylko moje
zachowują się jak sępy, którym tylko udaje się uciec
za regenerujące tlące się podmuchy życia wstydu i winy
w nieskończonym cyklu.
Kiedy umrą i kiedy pójdą do nieba,
nie uda mi się dokończyć tego wiersza z ręką na sercu,
ale wciąż ze stopą w rytmie.

autor

Mirabella

Napisany: 2021-07-15 Dodano: 2021-07-15 21:08:40

Ten wiersz przeczytano 1390 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie