Chora dusza

Byś umiał mnie lepiej zrozumieć...

Jestem kimś, kto nie posiada dna...
To, co we mnie uderzy, z bezwolnością gdzieś spadnie
I zniknie.

Szloch i płacz smutku nieprzebranych ran,
Boli, tak jakby ktoś postrzelił moje serce.
I odszedł.

Nie potrafię tylko brać, lecz nie umiem nic dawać w zamian,
Złość i przykrość wzbudzająca strach, sprawiają, że ginę.
I umieram.

Jestem kimś, kogo trzeba zrozumieć...
To, co do mnie dociera wydaje się zawsze Inne.
I takie jest.

Słowa i myśli rzucane na wiatr,
Wracają niczym okrutny bumerang, który obija się.
I kaleczy.

Nie chcę burzyć swojej harmonii życia.
Ona i tak dostatecznie jest już zachwiana.
Kołysze się...

Potok słonych łez i nieprzewidzianych wydarzeń.
To nie tak. Nic nie jest tak jak powinno.
Męczę się.
I odchodzę...

To była ciężka chwila... Ale dzięki niej zrozumiałam siebie. Rozumiem Innych...

autor

To tylko ja... :)

Napisany: 2007-02-03 Dodano: 2007-02-23 16:06:12

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie