Ci, którzy powracają

Dlaczego nie ma wiecej tego typu autorów w bejowych
wykopaliskach

Ciekawy wiersz, od którego nie sposób się oderwać po
pierwszym czytaniu.

Pozdrawiam

Tak. Warto było przyjść.

Kalokieri - tu chodź czytac:)

Komnenie!!! Nie mnie Cię sądzić - piszesz wspaniale.

Wiersz jest niesamowity, mam jednak ogromny problem z
jego interpretacją. Nie potrafię poczuć w nim krztyny
rozmarzenia.
Ukryty przekaz, pozwala mi jedynie dostrzec nutę
ironii, odrobinę kpiny skierowaną ku zaślepionym"
kosmatym stadom trzmieli" .
Forma porównań, głęboko wtapia się w ludzką
religijność. Dla mnie to po prostu "WIELKI TYDZIEŃ" -
ślady uczty
na cześć minionych bogów i zwiędłych lat.
"Oni wracają" - co roku.
Pozdrawiam - jesteś "czarodziejem pióra"

Muszę przyznać, że bardzo ciekawy ten wiersz.
Zakończenie zaskakujące. Budzisz wciąż mieszane
uczucia, Autorze...

Podobają mi się wiersze, po których przeczytaniu
wyobraźnia rusza z miejsca i przywołuje obrazy. Czytam
drugi raz i powstają inne. I wcale mnie nie martwi, że
mój odbiór może nie zgadzać się z zamysłem autora.
A'propos strachu (do Vick Thora), to myślę jednak, że
można mówić o nim różnie, prócz tego, że pachnie.

Czy można być zbyt przygnębionym, żeby napisać komuś
komentarz.Ja czasem tak miewam.Twój wiersz
przeczytałam raz , a i tak pozostawił na mnie
wrażenie.Wiosna-niesamowity nosnik emocjocji...I
myślę,że nic więcej nie dodam do tej refleksji.

autor jak zwykle kluczy ,podrzuca nowe tropy ,wpuszcza
w gąszcz odniesień,byłe tylko uciec od wiosennych
uniesień banału i kiczu, serwowanych tonami
bejowiczów.
Jakoś mnie razi "głośno puchnie strachem" płynniej by
było "głośno pachnie strachem" , ale ja się nie znam,
ja tylko sobie grafomanię pod bokiem wielkich.

Wiosna budzi sie do życia nowe...
ale nie wszytko ziemia wyrzuci z siebie bo i wiele
zatrzyma w sobie.tak jakk nie wszyscy załują lat
pomimo że zwiędły minionym czasem....nucące kołyski
ani nie zazanuca ani mnie dostarcza ciepła a zimno nie
od nich spływa....
wiosna życiem powita a miodu niestety nie
lubie....powróca wspomnienia minionych dni....a
nadchodzace bedzie oczekiwane bo z ciepła wyklute....
pozdrawiam.

Początek jakby wygrzebywanie resztek z pozaziemskiej
uczty, ale koniec słodziutki i tak mi się podoba a na
serio to ciekawie wyszedłeś spomiędzy tych czaszek w
plasterki miodu.

Druga część pięknie zaznacza powrót słodkiego cyklu w
życiu zakrywając to co zawsze dając klimat ciepła +

pierwesza czesc to jakby zmarli powstali z grobow,
jakas straszna dla mnie. Druga wiosenna znacznie
milsza dla ucha.

pamiętać nam trzeba i żyć nam trzeba,
aby sięgnąć dna nieba...

do grob: nie, nie było, ale lubię "Córki Karstenów".
tu można było pociągnąć w stronę czaszek, ale wolałem
w stronę wiosny;