Cień mojego cienia

pewnej mroźnej, śnieżnej zimy...

Dusza stopniała
jak płatek śniegu
na dłoni
pozostał po niej
mokry ślad
na policzku...

Mój cień jest samotny
biały wśród bieli zimy
Zamrożone zmysły
uczucia zapadłe w sen zimowy

Wszystko jest takie spokojne...

I tylko pamięć lata
nie pozwala mi stać się
cieniem własnego cienia...

Miłość zabrał lodowaty wiatr
niosący śnieżne gwiazdki
Zieleń Twych oczu
zastąpiły kwiaty mrozu

Wszystko jest takie spokojne...

I tylko cichy ból
nie pozwala mi stać się
cieniem własnego cienia...

Dusza stopniała
jak płatek śniegu
na dłoni
pozostał po niej
mokry ślad
na policzku...

W tej łzie
ostatniej
jest cały płomień
mojej tęsknoty
zamknięty
w kryształku lodu...

autor

Efemeryda

Napisany: 1999-02-23 Dodano: 2007-01-16 00:50:39

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie