Cierń
idę ogrodem cierniowym
stąpam po kolcach
krwawią moje stopy
widzę w mroku
spustoszoną ziemię
groby synów
rozmiękczone
rzeką łez
błogosławionych
matek
zakładam bandaże
opatruję stopy
nie chcę już iść
nagle ziemia
trzęsie się pode mną
psy węszą
łapią trop
rodzi się nadzieja
ale oni pod ziemią
uwięzieni
przygnieceni
płytami betonu
cichnie krzyk
nie można już zrobić nic
przysiadam na kamieniu
w dolinie Tembi
dym z pogorzeliska
katastrofy kolejowej
unosi się w powietrzu
spaleni żywcem
w wagonach pociągu
ich dusze ulatują do Nieba
wyjmuję ostatni cierń
siedzi głęboko
trzeba nauczyć się z nim żyć...
autor
Larisa
Dodano: 2023-03-11 17:09:36
Ten wiersz przeczytano 2174 razy
Oddanych głosów: 38
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (37)
Wzruszające wersy z chwilą zadumy
Pozdrawiam cieplutko
Dramatyczny, ma pani talent do pisania wierszy
Pozdrawiam z +
Świat życie wszystko jest takie że wiele cierni nas
dotyka i często niestety i my innym sprawiamy ból a
więc wbijamy ciernie.
Niesamowity dramat.
Ujac klimat w wersy piekne, acz bolesne, moze tylko
osoba wrazliwa.
Pozdrawiam Lariso z uznaniem.
Dziekuje Ci bardzo za liczne wizyty i niezwykle
uprzejme komentarze :)
Pomilczę w zadumie nad wierszem.
Pozdrawiam serdecznie
Bardzo dramatyczny opis.
...
_wena_, pięknie dziękuję za pochylenie się nad
wierszem i pełen refleksji komentarz.
Serdecznie Cię pozdrawiam
Czytam z przejęciem i ciarki mam na plecach. Dopóki
będzie istniał świat jeszcze niejedna katastrofa się
wydarzy, w której będą ginąć ludzie. Nieuleczalne
choroby też prowadzą do zgonów; umierają Bogu ducha
winne dzieci.
Pozostając w zamyśleniu nad kruchością życia,
serdecznie pozdrawiam, Lariso.
Pięknie dziękuję Szanownym Gościom, za pochylenie się
nad wierszem i pełne refleksji komentarze.
Serdecznie Was pozdrawiam
Dramaty ludzkie, człowiek je znosi... Jadnak dobra
jest zdecydiwanie więcej, kim był zwykły człowiek 200
lat temu...
Pozdrawiam, +
Miłego popołudnia
Zostaje w głowie po
przeczytaniu,poruszający...pozdrawiam
Ileż dramatów jest w stanie przyjąć człowiek, które
dzieją się, na naszych oczach, serca krwawią w bólu,
pozostawiając ślady...ciernie...
Wspaniały wiersz, Lariso, ujmuje przekazem.
Pozdrawiam serdecznie.:)
Utwór daje do myślenia, jednocześnie wzrusza. Nie da
się przejść obok niego obojętnie. "Trzeba nauczyć się
z nim żyć...". Pozdrawiam cieplutko :)
tak idziemy pokolenie za pokoleniem ubabrani w krwi z
wieczną nadzieją na lepsze kiedyś, gdzieś ??
poruszający i aktualny tekst,pozdrawiam
Wzruszyłam się pozdrawiam serdecznie.