Cisza

Trzask!
Zdenerwowana pięść uderza o blat stołu.
Niewidzialna fala wywraca szklany wazonik,
który turla się po równinie mahoniowego drewna
i w końcu z hukiem rozbija się na podłodze.

I słychać chlipnięcie.
Cichy płacz.
I kroki...

I tylko echo jęczy:
Trzask...
rzask...
ask...
sk...

I nagle wszystko zamiera.
Hałas ucieka przez ostrzem strzały,
która rani gorzej niż ostre słowa.
Przeszywa na wylot milczeniem.

autor

Margott

Dodano: 2006-06-06 18:29:13

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie