Codzienność

Codzienność woła mnie i wciąż wymaga
Bym tym co zobaczę jażń swoją sycił
Więc wlokę przez wszystkie żywota ten bagaż
Choć przecież nawet nie umiem go zliczyć

Poranny autobus i droga do pracy
Ludzie weń wsiedli,skupienie w nich drzemie
Więc im nie przerywam,niech będą już tacy
Każdy z nich przecież swą chwyta nadzieję

Im się więc nie przydam,własne mam tęsknoty
Chociaż pasażerka łypie na mnie okiem
Nic mi jednak po tym,czas mi do roboty
Opuszczam autobus,ruszam szybkim krokiem

A w robocie codzień teorii jest wiele
Słucham tego pilnie dziwiąc sie niezmiernie
Ten ma złoty przepis jak być przyjacielem
Puszy się i mówi-bierzcie przykład ze mnie

Ów wciąż kombinuje jak innych wyprzedzić
Z myslą nieodpartą by wielbić go za to
To najlepszy sposób-przez swe zęby cedzi
A ja milczę- bo cóż mogę odpowiedzieć na to?

Dniówka szybko mija,czas do przodu płynie
Jeden z drugim liczą ile są do przodu
Myślę że tak całe życie im przeminie
Licząc by mieć więcej wnet doświadczą głodu

A życie nie po to by je maltretować
Choć każdy sobie kuje co jemu się zdaje
Przyjdzie kiedyś chwila by to zweryfikować
Co jest to prawdziwe a co-co się wydaje

autor

peter12

Dodano: 2006-12-18 22:15:47

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie