Codzienność dnia

Nadszedł zmrok...
cisza zapadła w całym domu...
Czy to już?
Czy to już mam przytulić głowę do poduszki?
Zasnąć jak niemowle
Codziennie ta sama historia
Poranek budzi mnie promykami słoneczka
Wstaję i wychodzę
Wracam po paru godzinach
Czas na obiad a potem oczekiwanie na ukochanego
Chwila relaksu
To właśnie wtedy mogę wtulić się,
obdarować pocałunkami,
powiedzieć pare miłych słów.
Czas na rozstanie
Szybki prysznic
i znów
nadchodzi zmrok
przytulam głowę do poduszki i zasypiam.

Właśnie tak upływa każdy kolejny piękny dzień.
Bo czyż inne jest życie kochającej i kochanej kobiety?
Czy powinnam się zmienić?

autor

blondynecka18

Napisany: 2006-04-29 Dodano: 2006-04-25 17:26:18

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie