Coś dla siebie.

O czym pisać, kiedy nie wiem o czym mówić?
Szukam słów, by nimi kogoś otulić.
Ale na marne, niby myśli potok,
A pustka, nic nie ma, czysty monolog.

Błądzę, pośród kilku smutnych zdań.
Otwieram kilka starych, brzydkich ran,
W nadziei, że to one przyniosą ukojenie.
Kilka zdań, a jednak nic, tylko bredzenie.

Czy ja nie potrafię, przecież już to robilem,
Pisałem, czytałem, potem krótko śniłem.
A teraz nie mogę, nie znajduje źródła,
Tylko pustka, głęboka, nienaturalnie nudna.

Ale wytrwale, staram się zacząć od nowa.
Siadam, myślę, piszę, bo taka teraz rola.
Żeby wkońcu, wyróżnić się zpośród tłumu.
Zacząć choć mówić, uniknąć szumu.

Tego który wszystkich tak czesto zagłusza,
I miło że nikt mnie do tego nie zmusza.
Sam, dla siebie, jak sztuka dla sztuki!
I wybuchne aż pciekną wersów wrzące smugi!

Żeby rozpalić nimi kilka zimnych dusz.
Żeby zdmuchnąć stary, gęsty kurz.
I pokazać że każdny jak chce, to się uda,
Pokazać, że życie, to nie tylko smutek i nuda!

autor

oszukany_przez_los

Napisany: 2011-12-05 Dodano: 2011-12-05 23:49:08

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie