Czarna zasłona

Za czarną zasłoną znika...
kolejna twarz, kolejne ciało, kolejna dusza.
Znika... kolejny uśmiech, kolejny płomień.
Kolejny człowiek płacz wymusza,
a tysiące innych ludzi płacz powstrzymuje,
bo nie chcą mówić, to nazbyt boli.
Wolą w sercu po cichu ich żegnać,
wolą ich żegnać bez pośpiechu, powoli.
I znów żegnają...
kolejną twarz, kolejne ciało,
kolejną duszę, która za czarną zasłoną znika.
A oni znów nie śpią, znów myślą,
a myśl ta ich rozum na wskroś przenika.
Myślą... co jest za tą czarną zasłoną,
jaka moc w niej drzemie?
Dlaczego za nią serca gasną, a przed nią serca płoną?
Po której stronie zasłony życie to tylko złudzenie?

autor

emmi

Dodano: 2011-01-31 00:26:26

Ten wiersz przeczytano 773 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie