czarny artysta

kontynuacja wiersza pt. trzecia nad ranem...

piąta nad ranem
uliczka mglista
wychodzi z knajpy pewien artysta...

idzie ulicą, pusto i mglisto
dokąd Ty idziesz mój Ty artysto?

on tylko spojrzał się na mnie oczami
czarnymi nocą, źrenicą poranka
mnie włosy stanęły dęba kochani!
pisząc to jeszcze drżą mi kolanka

zaczarowany artysta tak szedł
ja za nim w ciemną uliczkę mglistą
on pierwszy ja drugi - ciekawość mnie zżre
i tak podążam za tym artystą

i przechodzimy po mokrym bruku
w uliczkę schodami pnąc się do góry
jest cisza ponura światło latarni
a wokół wysokie patrzące się mury

artysta wchodzi do jednej z bram
ja za nim schodami, żarówka migocze
tego uczucia nie życzę Wam!
lecz tymi schodami dalej znów kroczę

trzasnęły drzwi!!!
przygasa światło - strach mnie obleciał
niesamowicie
a w metalowym kloszu bujając
żarówka gasnąc - kończy swe życie...

przyznaję - uciekłem z tej kamienicy
z sercem bijącym jak u zająca
nie wiem kim był ten czarny charakter
nie wiem i nie chcę wiedzieć do końca!

znam tę ulicę, znam kamienicę
znam tę pogodę i znam te uczucie
nie znam artysty i nie chcę go poznać
no chyba kiedyś po moim już trupie!!!

osobiste wyznanie-ta ulica i ta kamienica istnieje naprawdę! niesamowicie się wtedy czułem - mokro, ciemno, mglisto i ta gasnąca żarówka przy jęku skrzypiących schodów...

autor

Y&M

Napisany: 2008-11-13 Dodano: 2008-11-14 06:08:36

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie