Czas orfeuszy

Ze źródła wschodzisz pachnąca sonetem,
ptasią melodią, śpiewaniem syreny.
Gasnąc, powstajesz jak ogień oliwny,
nim noc, szulerka, przebije monetę.

Jesteś, a znikasz, nadmiar równo pojąc
brakiem, odpływa wszystko prócz czekania.
Niewiedza boli, rozsądek przesłania.
Sam nie wiem, błękit, czyś jest szare złoto?

Powracaj jeszcze, przepiękna nad podziw,
baśni otwarta, pieśnią przebudź ciszę,
niech każda pora odsłania jej karty.

To kolej rzeczy, przemijasz, odchodzisz,
choć trwa muzyka, niechcianych zapomnień
nie zbawi śmiechem commedia dell’arte.

autor

amnezja

Napisany: 2013-05-01 Dodano: 2013-05-13 09:31:30

Ten wiersz przeczytano 1210 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie