Czasy burz

Czasy burz, takie okrutne, srogie, huczne wichry dęły,
nie pamiętam nawet kiedy, gdzieś, przed laty się zaczęły...

W ich istnieniu żywot prządłem, byłem ciemnią otoczony,
deszcz, on łupał twarz na prochy, popiół mi był przeznaczony,

grzmoty nie cichły, z błyskami tańcowały w strony cztery,
nie szczędziły mnie, lecz bodły wprost w serce pogód maniery,

wicher, już wspomniany omen, żądał nadstawiania karku,
męczył, aż łamało w kościach, pragnął rozkruszania barków,

nawałnice nadciągały, nieszczęścia kumulowały,
brakowało tchu, gdyż płuca pyły ciężkie rozrywały...

Zastanawiam się co teraz, kolejna przed sztormem cisza?
Oberwanie chmury? Spokój? Odetchnę czy będę dyszał?

Nie wiem, nie znam osobnika, co z przyszłością listy wręcza,
może znów martwy huragan, może wreszcie żywa tęcza...?

autor

Sigul

Dodano: 2006-08-14 08:40:32

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie