Czekałeś mój miły na kłamliwe...

I znów stary wiersz...

I znów razem.
Jak to robisz - sama nie wiem.
Ja wciąż pojawiam się i znikam;
ty nieustannie czekasz;
wierzysz, że kiedyś usłyszysz jedno słowo:
kocham…

Teraz jestem.
Choć nadal się boję.
Tak strasznie się boję,
że ponownie pozostawię jedynie wspomnienia
i odejdę.
Jak wiosna i jak lato,
gdy Demeter oddawała swą Korę aby Ziemię na nowo pokryły jesienne,
zimne krople łez Persefony.
Którą tak nagle pochłaniały ciemności Tartaru.

A jednak była królową.

Lecz ja nią nie jestem!
Sprzeczasz się ze mną;
szepczesz, że tylko dzięki mnie nastaje wiosna
a kiedy odchodzę,
zimna i wyniosła,
spycham cię do krainy umarłych.

Nadal wierzysz, że wypowiem te jedno słowo.
Przecież wiesz - ja nie kłamię.

dzisiaj tak słodko miłość mi wyznałeś
wiem co chciałeś usłyszeć
przepraszam
nawet ja czasami kłamię

Zabawne jak kręci się koło Fortuny.

autor

Babsi

Dodano: 2007-01-10 13:58:22

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie