Czuła dłoń kobiety

Moja ukwiecona łąka jesienią- liryczna serca mego poezjo
Trawy gdzieniegdzie pożółkłe – zielone odrosną wiosną
Kwiaty o kształtach , jakby obraz nieskończony
Nie ma już kwiatów, zapachów, nie biją konwalii dzwony

Nie ma barw tęczowych w koszulkach w krasie
Rozpierzchły się motyle , nie ma muzyki ptasiej
W ogrodzie gdzie było tak nie dawno oszałamiająco
Deszczu krople udają świerszcza, wiatr liście strąca jest śpiąco

Pozostał kwiat samotnik, w strugach deszczu omywany
Widzi mnie raduje ze dla Ciebie dziewczyno zostanie zerwany
Jest szary, jak dnie porannego odchodzących letnich dni
Stoi na grządce , jak żołnierz , salutuje mi z uśmiechem

Jest piękny w sobie , ma jeszcze wiele z wiosennej podniety
Jego kształt , jak delikatne , subtelne dłonie kobiety

Nie ma nic piękniejszego, ich czuły dotyk,, ciepłe jej ciało
Z surowego piękna wykształci piękno które kiedyś uleciało
Cudowna dłoń kobiety , w miłości wloty, czułość wielka
Odbierasz kwiat z zachwytem, na nim z deszczu jeszcze kropelka.

Autor: slonzok knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2013-03-14 Dodano: 2013-03-14 06:53:27

Ten wiersz przeczytano 1152 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie